Wilczarz to duży pies w typie charta, który jest dumą narodową Irlandii i gościł tam na wielu możnych rodach, będąc symbolem ich statusu i pomagając w polowaniach na wilki. Obecnie, mimo że na posiadanie wilczarza potrzebować będziemy pozwolenie, hodowane są one jedynie jako psy towarzyszące. Duże, spokojne i wierne wilczarze będą oddanymi przyjaciółmi każdej rodziny, nawet tej z małymi dziećmi.
Spis treści:
Wilczarz – historia rasy
Wilczarz to niezaprzeczalnie ukochana rasa Irlandczyków, która pojawiała się wielokrotnie na kartach historii i jest narodową, kynologiczną dumą. Pomnik wilczarza irlandzkiego znaleźć możemy w katedrze św. Patryka w Dublinie a pies tej rasy, jest maskotką Gwardii Irlandzkiej.
Pierwotnie traktowane były jako psy używane do polowań na wilki i jelenie, stąd nazwa rasy wilczarz. Czworonogi te były także w kraju symbolem statusu i hodowane były przez najzamożniejsze rody, w których herbach obok gryfów i irlandzkich koniczyn umieszczali właśnie swoje ukochane wilczarze. Mieli je królowie nie tylko irlandzcy i brytyjscy, np. Jerzy V, ale też hiszpańscy i szwedzcy, a nawet sławny kardynał Richelieu, w Polsce zaś prawdopodobnie Władysław Jagiełło i Jan Kazimierz.
Niestety wraz z zanikiem polowań i wytępieniem praktycznie do zera populacji wilka, wilczarze irlandzkie również przestawały być tak bardzo cenione i hodowane na większą skalę, aż do końca XIX wieku, kiedy rasa była praktycznie wymarła.
Na początku XX wieku nastąpiły próby odtworzenia wilczarzy irlandzkich. Już w 1886 roku napisano pierwszy wzorzec, Brytyjski Kennel Club uznał oficjalnie rasę w 1925 roku. Hodowcy i kynolodzy próbujący odtworzyć wilczarze irlandzkie dolewali do najlepszych i niestety nielicznych osobników krwi deerhounda, doga niemieckiego, rosyjskiego borzoja, a nawet mastifa tybetańskiego.
Wygląd wilczarza irlandzkiego
Wilczarze irlandzkie to psy bardzo wysokie, ale nie ciężkie. Należą do grupy chartów, więc jako typowi jej przedstawiciele mają długie łapy i bardzo szczupłą sylwetkę. Są psami atletycznymi o szorstkiej, krótkiej sierści.
Umaszczenia wilczarza irlandzkiego to: szare, rude, czarne, pszeniczne, białe, pręgowane.
Wilczarze to duże psy, suki mierzą do 71 cm, a samce do 79 cm w kłębie. Nie są to jednak psy ciężkie, waga suk przy takim wzroście to zaledwie średnio 40,5 kg a samców 54,5 kg.
Wilczarz irlandzki – cena
Cena wilczarza irlandzkiego zależy od renomy hodowli i osiągnięć wystawowych rodziców szczeniąt. Cena psa tej rasy to średnio 3,5-8 tys. zł.
Pamiętajmy o kupnie wilczarza irlandzkiego w sprawdzonej, zarejestrowanej w ZKwP, czyli Związku Kynologicznym w Polsce hodowli. Uważajmy na pseudohodowle, gdzie wilczarze trzymane są w złych warunkach, a cena szczeniąt jest podejrzanie niska.
Usposobienie
Wilczarze irlandzkie to psy przyjacielskie i towarzyskie, oddane swojej rodzinie, kochają być blisko człowieka. Jak wszystkie charty nie są zbyt wylewne do obcych. Sprawdzą się jako stróże posesji o tyle, że odstraszać mogą wyglądem, gdyż szczekliwe nie są. Wilczarz irlandzki najchętniej będzie jednak spał w domu ze swoim właścicielem, a jeśli musi spać na zewnątrz, powinien mieć do dyspozycji ogrzewany, nowoczesny kojec na zimę.
Wilczarze irlandzkie lubią wędrówki po lesie, jednak należy uważać na ich instynkt łowiecki, który ponieść może wilczarza w pogoń za zwierzyną. Psa w lesie prowadzić należy na długiej smyczy i poddać przynajmniej podstawowemu szkoleniu. Nie są to psy wyjątkowo szybko uczące się, ale nie są też bardzo uparte i niezależne. Potrafią mieć czasem swoje zdanie, ale początkujący właściciel przy pomocy behawiorysty poradzi sobie z ich szkoleniem. Warto udać się ze szczeniakiem wilczarza na zajęcia z psiego przedszkola. Psy te należy uczyć entuzjastycznie, z użyciem pozytywnych wzmocnień, zapewniając im jednocześnie odpowiednią dawkę aktywności dostosowaną do wieku.
Wilczarze irlandzkie tolerują inne psy, ale należy je z nimi odpowiednio socjalizować za młodu. Są psami raczej pewnymi siebie i zrównoważonymi, nadmierna lękliwość w hodowli traktowana jest jako wada.
Wilczarz irlandzki – hodowla
Pamiętajmy, że wilczarze irlandzkie tak jak wszystkie charty, to psy myśliwskie, na których posiadanie wymagane jest pozwolenie. Po zakupie charta, wraz z kopią rodowodu, metryki lub oświadczenia właściciela i świadectwem od weterynarza, udać się należy do Wydziału Ochrony Środowiska, Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Wodnej Starostwa Powiatowego lub do Urzędu Miasta. Tam wydana zostanie nam zgoda na posiadanie charta.
Wilczarze irlandzkie według ZKwP muszą wziąć udział w minimum 3 wystawach psów rasowych, gdzie uzyskają ocenę doskonałą, wtedy przyznawane są im uprawnienia hodowlane. Od hodowcy należy wymagać badań zdrowotnych rodziców miotu, szczególnie badań na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych.
Wilczarz irlandzki – dla kogo?
Wilczarz irlandzki to pies dobry dla osób średnio aktywnych. Nieźle sprawdzi się w aktywnościach dla chartów takich jak coursing. Wilczarze są obecnie przede wszystkim psami towarzyszącymi. Są to psy duże, posiadające instynkt łowiecki, które jeśli nie są poddane szkoleniu, mogą pociągnąć na smyczy, dlatego nie nadają się dla osób starszych i słabszych fizycznie.
Wilczarze irlandzkie sprawdzą się dobrze w rodzinach z dziećmi, o ile kontakty pociechy i psa będą nadzorowane zawsze przez rodziców. Nie wolno pozwalać dziecku jeździć na psie i męczyć go nadmiernym przytulaniem. Pies powinien mieć swój bezpieczny kąt, w którym może odpocząć. Wilczarze nie są bardzo wrażliwe na hałas i ruch w domu, będą w stanie zrelaksować się i nie wpłynie to negatywnie na ich psychikę.
Żywienie i pielęgnacja
Wilczarzowi irlandzkiemu, należy zapewnić jak najlepszą dietę, szczególnie w okresie intensywnego wzrostu. Jako rasa wysoka i rosnąca bardzo szybko wymagają karmy dedykowanej szczeniętom ras dużych, a lekarz ortopeda może zalecić suplementację preparatami wspomagającymi stawy. Poza tym dorosłe wilczarze karmić należy dobrą, zbilansowaną karmą suchą lub mokrą. Wiele osób żywi swoje wilczarze dietą BARF, ale jest ona niezwykle wymagająca do zbilansowania i potrzebna jest spora wiedza na temat dietetyki psiej.
Pielęgnacja wilczarza irlandzkiego jest średnio kłopotliwa. Psy te nie wymagają strzyżenia ani regularnych wizyt u fryzjera, ale ich szóstka sierść z podszerstkiem musi być regularnie trymowana, szczególnie w okresie linienia.
Dzięki grubej sierści wilczarze irlandzkie dobrze znoszą mrozy i nie wymagają aż takiej pomocy zimą jak krótkowłose charty, natomiast dużo gorzej czują się latem i należy chronić je w najgorsze upały.
Choroby rasy
Wilczarze irlandzkie nie należą do ras psów długo żyjących. Jak każde duże psy, średnio towarzyszą opiekunowi przez 8-11 lat.
Jest kilka chorób typowych dla rasy, na które szczególnie trzeba zwrócić uwagę, szczególnie szukając szczenięcia. Warto by jego rodzice przebadani byli na następujące choroby:
- Dysplazja stawów łokciowych i biodrowych, OCD (osteochondroza)
- Kardiomiopatia rozstrzeniowa
- PRA, czyli postępujący zanik siatkówki
- PSS, czyli zespolenie wrotne, które ujawnia się po urodzeniu.
- Epilepsja i zespół Wobblera (paraliż szczenięcy)
- Skręt żołądka