Leonbergery to piękne, puchate molosy o brązowej sierści, z czarną maską na pysku. Leonbergery są wiernymi i oddanymi towarzyszami rodzin a ich wrodzony brak agresji sprawia, że to psy dobre dla każdego, kto ma odpowiednią siłę fizyczną, by utrzymać psa na smyczy. Przedstawiamy najważniejsze informacje i fakty, które powinien wiedzieć każdy opiekun psa chcący kupić szczenię leonbergera dla swojej rodziny.
Spis treści:
Historia rasy
Nazwa rasy leonberger oznacza po niemiecku Lwia Góra i pochodzi od nazwy miasta Leonberg, w którym to zapoczątkowana została ich hodowla.
Psy bardzo podobne do leonbergerów posiadała rodziny Metternichów w Alpach w XVII wieku, ale nie ma dowodów na bezpośredni związek z rasą w formie obecnej.
Historia leonbergerów zaczęła się na dobre w połowie XIX wieku, kiedy burmistrz Leonbergu Heinrich Essig chcąc rozsławić swoje ukochane miasto, postanowił wyhodować psa przypominającego wilka widniejącego w jego herbie. Stworzył więc miot nowofunlanda z bernardynką, a w następnych pokoleniach dolewał krwi pirenejskiego psa górskiego i kuwasza. Niestety II Wojna Światowa spowodowała prawie całkowite wyginięcie tych dostojnych psów przypominających lwa z Leonbergu. Po wojnie rasę zaczęto odbudowywać w Europie i USA a całkowicie udało się to w latach 60.
Leonbergery były dość sławne wśród arystokracji, psy tej rasy posiadali między innymi kanclerz Otto van Bismarck, Edward VII, król Włoch Umberto I czy sławny na całym świecie kompozytor Ryszard Wagner.
Leonberger – wygląd
Leonbergery to duże, górskie molosy, których wielkość w kłębie wynosi aż 72-80 cm u samców i 65-75 cm u suk. Ich waga waha się w granicach 60-73 kg.
Leonberger ma dłuższą, gęstą sierść z podszerstkiem, która obfita jest najbardziej na szyi, portkach i ogonie.
Umaszczenie leonbergera jest brązowe w odcieniach żółtym, rudym, piaskowym, kremowym, ale zawsze widoczna jest charakterystyczna czarna maska. Niektóre leonbergery mogą mieć sierść z czarnymi końcówkami.
Cena
Leonbergery to psy drogie w utrzymaniu ze względu na swoją wielkość. Za kupno szczeniaka leonbergera z hodowli zarejestrowanej w Związku Kynologicznym w Polsce zapłacimy od 3,5 do 7 tys. zł. Cena zależy od osiągnięć wystawowych rodziców i renomy hodowli. Jeśli nie mamy ambicji wystawowych, warto pytać hodowców o szczenięta niehodowlane z wadą, np. zgryzu, które co prawda eliminują je z wystaw, ale nie przeszkadzają pupilowi w życiu. Szczenięta niehodowlane leonbergerów będą tańsze niż najlepiej rokujące wystawowe psiaki z miotu.
Leonberger – usposobienie
Leonbergery to psy przyjazne, łagodne, wierne i oddane swojemu opiekunowi. Nie przepadają za zbytnią aktywnością, ale należy wychodzić z nimi na spacery, nawet mieszkając w domu z ogrodem. Poddać je trzeba podstawowemu szkoleniu, gdyż jako psy duże są również silne, a właściciel musi mieć nad nimi całkowitą kontrolę.
Nie są psami dominującymi ani wymagającymi prowadzenia tzw. twardą ręką. Mimo swojego wzrostu to łagodne olbrzymy, które potrzebują cierpliwości i pozytywnych wzmocnień przy uczeniu nowych komend.
Leonbergery uwielbiają pieszczoty, chcą wspólnie spędzać czas i nie pogardzą miejscem na kanapie. Nadają się jednak również do spania w dobrym, ocieplanym kojcu na zewnątrz. Będą swoim wyglądem odstraszać potencjalnych złodziei, ale nie można liczyć, że zapobiegną włamaniu, do tego celu lepiej założyć alarm i zatrudnić firmę ochroniarską.
Leonbergery dobrze znoszą trudne, zimowe warunki atmosferyczne, ale źle czują się w upały, stają się wtedy jeszcze bardziej leniwe. Bywają osobniki lękliwe czy agresywne, ale jest to wada, która powinna dyskwalifikować je z hodowli. Leonberger może nie wpuści obcej osoby na posesję, ale nie jest z natury agresorem ani psem stróżującym.
Hodowla
Leonbergery kupować i rozmnażać należy w legalnej, zarejestrowanej hodowli w Związku Kynologicznym w Polsce. Leonbergery nie podlegają próbom pracy, ale muszą zaliczyć minimum trzy wystawy z oceną co najmniej doskonałą. Odpowiedzialny hodowca powinien doskonale znać linie hodowlane psów i zwracać szczególną uwagę na ich zdrowie. Badania na dysplazje stawów biodrowych i łokciowych nie są co prawda w rasie wymagane, ale jako że leonbergery mają do tych schorzeń tendencje, dobry hodowca powinien zbadać swoje psy pod tym kątem.
Leonberger – dla kogo?
Leonbergery nadają się dla osób mało i średnio aktywnych. Mogą być pupilami osób starszych, ale ze względu na swoją masę ciała i wielkość powinny być poddane treningowi lub mieszkać w domu z ogrodem. Nie pogardzą one kąpielą w jeziorze czy krótką wycieczką, ale nie są to psy, które zadowolą entuzjastów sportu, biegania czy długich wędrówek górskich.
Leonbergery z powodzeniem mogą mieszkać z dziećmi, nawet małymi. Są psami cierpliwymi i towarzyskimi, uważajmy jednak na ich kontakty z pociechami, gdyż ze względu na swoją masę i pewną niezborność ruchów mogą niechcący na dziecku stanąć czy usiąść. Dziecko nie powinno zamęczać psa przytulaniem i nie powinno być na nim sadzane. Leonberger musi mieć swój spokojny zakątek, gdzie może odpocząć. Leonbergery są spokojne i leniwe, dlatego łatwo im się zrelaksować w rozgardiaszu panującym w wielodzietnych rodzinach i hałasy tego typu nie będą ich pobudzać ani przerażać.
Żywienie i pielęgnacja
Leonberger jest psem drogim do wyżywienia ze względu na swoją wagę. Musi jeść dobrą, zbilansowaną karmę przeznaczoną dla psów olbrzymich i szybko rosnących. Poza tym nie wymagają one specjalistycznego żywienia, chyba że pies okaże się alergikiem.
Ortopeda lub weterynarz prowadzący psa może zalecić podawanie dodatkowych suplementów wspomagających stawy. Kiedy nasze szczenię ma około roku, warto udać się z nim do weterynarza ortopedy na badanie stawów.
Pielęgnacja leonbergera, poza regularnym czesaniem nie jest bardzo kłopotliwa. Psy te gubią obficie podszerstek dwa razy do roku i można wtedy udać się po pomoc do psiego fryzjera, który przy okazji wykąpie naszego pupila. Leonbergery czesać należy regularnie co tydzień, żeby nie sfilcowała się im sierść na portkach i kryzie.
Choroby rasy
Leonbergery, jak każde molosy, nie są psami długowiecznymi, żyją zwykle 8-10 lat.
Najczęściej zapadają na choroby układu ruchu, ze względu na swój wzrost, masę i szybkość rośnięcia. Grozi im dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, młodzieńcze zapalenie kości, OCD a w starszym wieku mają tendencję do zwyrodnień stawów czy chorób kręgosłupa jak spondyloza, czy nowotwór tkanki kostnej.
Leonbergery mają tendencje do skrętu żołądka. Musimy zapewnić pupilowi minimum dwugodzinny odpoczynek po każdym posiłku i karmić go co najmniej dwa razy dziennie, ale w mniejszych porcjach. Jeśli czworonóg zaczyna być niespokojny, ma wzdęty brzuch i próbuje wymiotować, ale nie udaje mu się, musimy natychmiast jechać do weterynarza, gdyż prawdopodobnie jest to skręt żołądka, a wtedy każda minuta może decydować o tym, czy pies przeżyje.
Leonbergery cierpieć mogą na wrodzoną wadę serca, czyli kardiomiopatię rozstrzeniową.
Choroby oczu również mogą dotknąć leonbergery, chociaż PRA czy katarakta nie są aż tak częste. Wady powiek lub potocznie nazywane wywinięcie trzeciej powieki, czyli ektropium i entropium, to częste schorzenia leonbergerów. Jeśli nasz pies ma dolną powiekę luźną i wywinięta lekko do dołu musimy udać się do okulisty i prawdopodobnie konieczna będzie operacja.